Κάθε άνθρωπος έχει να πει μια ιστορία σχετικά με τον θάνατο κάποιου δικού του αγαπημένου και πως αυτό επηρέασε την ζωή του. Ήταν ο θάνατος αναμενόμενος, ξαφνικός, ήρεμος, τραγικός. Ότι και να έχει συμβεί το να μπορεί κάποιος να μιλήσει για την δική του ιστορία με όποιο τρόπο και σε όποιον νιώθει ότι μπορεί να απευθυνθεί είναι πολύ σημαντικό στο να τον βοηθήσει να καταλάβει τι συνέβη και πως έχει αλλάξει η ζωή του.

Σε κάθε κοινωνία έχει οριστεί ο τρόπος με τον οποίο θα πρέπει κάποιος να πενθεί, όπως και το διάστημα. Το πένθος όμως, το πώς βιώνει  κάποιος τον θάνατο ενός αγαπημένου προσώπου είναι μια καθαρά προσωπική εμπειρία στην οποία δεν χωρούν «πρέπει». Ο κάθε άνθρωπος πενθεί με τον δικό του μοναδικό τρόπο. Δεν υπάρχουν δυο άνθρωποι οι οποίοι θα βιώσουν με τον ίδιο ακριβώς τρόπο τον θάνατο του δικού τους προσώπου. Αυτό εξαρτάται από την προσωπικότητα του καθενός, από την σχέση που είχε με τον θανόντα, το πώς αντιλαμβάνεται τα πράγματα που συμβαίνουν στη ζωή του και πως έχει μάθει να αντιμετωπίζει τις δυσκολίες και να προχωρά.

Όταν κάποιος χάνει ένα αγαπημένο πρόσωπο η συναισθηματική ένταση είναι τόσο μεγάλη που πολλές φορές φαντάζει αβάσταχτη. Κάποιος μπορεί να νιώθει την ανάγκη να ξεσπάσει έντονα, άλλος μπορεί να νιώθει κενός και μουδιασμένος, να νιώθει πολλά συναισθήματα μαζί ή αυτά να εναλλάσσονται με μεγάλη ταχύτητα. Μπορεί να νιώθει και αντικρουόμενα συναισθήματα, για παράδειγμα έντονη θλίψη αλλά και ανακούφιση για τον θάνατο ενός αγαπημένου προσώπου που υπέφερε καιρό και δεν βασανίζεται πια. Πολλοί άνθρωποι αναρωτιούνται αν αυτά που σκέφτονται και νιώθουν είναι σωστά. Το μόνο σίγουρο είναι ότι στο πένθος δεν υπάρχει σωστό και λάθος.

 Το πένθος μια φυσιολογική απαραίτητη διαδικασία..

Το πένθος είναι μια φυσιολογική,  συνεχής χωρίς όρια  διαδικασία που μας βοηθάει να προσαρμοστούμε στην αλλαγή τόσο ψυχολογικά όσο και σωματικά. Μας δίνει τον χρόνο να καταλάβουμε τις αλλαγές που συνέβησαν για πάντα από την στιγμή που μάθαμε για τον θάνατο. Η ζωή μας αλλάζει καθώς δεν θα πορευόμαστε πια μαζί με το αγαπημένο μας πρόσωπο σε αυτή.

Ίσως ο θάνατος του αγαπημένου προσώπου να μην ξεπεραστεί ποτέ, μπορεί ωστόσο η ένταση και  ο έντονος πόνος να μειωθούν και  κάποια μέρα το πένθος ναξεπεραστεί.  Γνωρίζοντας ότι η ζωή άλλαξε για πάντα αλλά και ότι όλα όσα ζήσαμε μαζί δεν θα ξεχαστούν ποτέ, μπορούμε να μάθουμε να ζούμε χωρίς την φυσική παρουσία του στη ζωή μας και να βρούμε και πάλι νόημα σε αυτή.

Έλεγχος του πένθους..

Τον πρώτο καιρό φαίνεται σαν το πένθος να έχει πάρει τον έλεγχο στη ζωή μας. Πολλά αναπάντητα ερωτήματα, σκέψεις και συναισθήματα. Το πιο δύσκολο κομμάτι είναι ότι κανείς άλλος δεν μπορεί να βιώσει το πένθος για εμάς. Ίσως πολλοί άνθρωποι που μας αγαπούν να θέλουν με τον δικό τους τρόπο να μας απαλύνουν τον πόνο μας.  Επειδή όμως το πένθος είναι κάτι που πρέπει να περάσουμε οι ίδιοι το να πάρουμε τον χρόνο μας, να στραφούμε  προς τα μέσα, να δώσουμε προσοχή και να ακούσουμε τον εαυτό μας ίσως είναι ο πιο βοηθητικός τρόπος. Το να καταλάβει κάποιος τι είναι αυτό που περνάει θα τον βοηθήσει να μην νοιώθει τόση μοναξιά αλλά κυρίως θα τον βοηθήσει να κερδίσει τον έλεγχο στο πένθους του.

“Όχι μόνο ο χρόνος, αλλά και η έκφραση των συναισθημάτων και των σκέψεων γιατρεύουν τις πληγές”

Λένε ο χρόνος γιατρεύει τις πληγές. Στο πένθος δεν μπορεί να υπάρξει βιασύνη. Αλλά μόνος του ο χρόνος δεν μπορεί να γιατρέψει τίποτα. Είναι τι κάνεις μέσα στον χρόνο αυτό το οποίο θα κάνει την διαφορά. Ακόμη και αν το κίνητρο και η διάθεση είναι χαμηλά, είναι σημαντικό έστω απλά να κάνουμε πράγματα ακόμη και αν δεν το αισθανόμαστε.

Οι σκέψεις μας, οι πεποιθήσεις μας σχετικά με τη ζωή επηρεάζουν και τις σκέψεις μας για τον θάνατο αλλά και τον τρόπο με τον οποίο θα πενθήσουμε. Σίγουρα όταν ερχόμαστε αντιμέτωποι με τον θάνατο προκύπτει μια ασυμφωνία μεταξύ αυτών που πιστεύαμε μέχρι τότε και ελπίζαμε για την ζωή μας και αυτού που τελικά συνέβη.  Μπαίνουμε σε μια διαδικασία αμφισβήτησης των πιστεύω μας για την ζωή και το θάνατο, αλλά και τον τρόπο που σκεφτόμασταν ότι θα έπρεπε να είναι τα πράγματα.

Το πένθος στην καθημερινότητα

Το πένθος επηρεάζει και την καθημερινότητα. Είναι σαν να οδηγεί κάποιος πολλά χρόνια και να είναι πολύ καλός οδηγός. Ξαφνικά πρέπει να ζήσει σε μια άλλη χώρα στην οποία οδηγούν από την ανάποδη μεριά. Θα χρειαστεί χρόνος, πολύ συγκέντρωση και προσπάθεια για να προσαρμοστεί ώστε να οδηγεί ομαλά στην απέναντι μεριά. Το ίδιο συμβαίνει κατά κάποιο τρόπο και με το πένθος.

Επιτρέψτε στον εαυτό σας να πενθήσει

Εάν χάσατε ένα αγαπημένο σας πρόσωπο επιτρέψτε στον εαυτό σας να είναι θλιμμένος, επιτρέψτε του να κλάψει. Η θλίψη και το κλάμα δεν είναι σημάδια αδυναμίας ή απώλεια του ελέγχου. Είναι φυσιολογικές αναμενόμενες αντιδράσεις στην απώλεια ενός αγαπημένου προσώπου. Το κλάμα απελευθερώνει τον πόνο που βιώνουμε κατά την διάρκεια του πένθους.

Αν αγαπήσατε βαθιά, μην περιμένετε να πενθήσετε «ρηχά». Το πένθος είναι μια προσωπική υπόθεση, δεν υπάρχει σωστό και λάθος. Είναι μια διαδικασία που θα μας βοηθήσει να μάθουμε να ζούμε χωρίς την φυσική παρουσία του αγαπημένου μας και όχι να ξεπεράσουμε τον θάνατο ή να τον ξεχάσουμε, όπως πολλοί φοβούνται.